Vlak na de trail in La Roche (augustus) stonden Sara en ik stijf
van de adrenaline en waren we helemaal euforisch. Trails lopen bleek helemaal ons ding, we gingen ons erop toeleggen! We schreven ons dan
ook onmiddellijk in voor de Houffatrail van 8/12. We hadden er in feite nog niet eens over
nagedacht of het wel in ons schema zou passen - de halve marathon van Eindhoven
kwam er immers aan (oktober) en vroeg heel wat kilometers ter voorbereiding. Maar na overleg met onze coach, die de smaak
van trail running al langer te pakken had, moest het toch nog wel lukken. Na de halve marathon (superzwaar, wat een
weer!) en na één of twee rustige weken konden we dan aan onze heuveltrainingen
beginnen.
Ondertussen probeerden we nog andere mensen binnen de club
te infecteren met het trail-virus, maar gek genoeg zag niet iedereen de lol in
van dat bergop en bergaf lopen. En hoe
enthousiaster ik vertelde over het afzien bij de bergop en het recuperen tijdens de bergaf, en over het water in je
schoenen dat zo grappig sopte als je uit de Ourthe kwam, hoe meer mensen hun
bedenkingen kregen. Uiteindelijk waren
we met een groepje van 5 (Sara, Patricia, Frank, Herman en ik). De heuveltrainingen gingen zoals de vorige
keer weer door op onze goeie ouwe mijnterril in Waterschei. Die had geen geheimen meer voor ons en ik had
het gevoel dat de hoogtemeters van de
zomer toch nog een beetje nawerkten. De
trainingen verliepen vlot. Het laatste
weekend voor de Houffatrail gingen we
met z'n allen naar Kanne (Zuid-Limburg, niet Zuid-Frankrijk) om de
Sint-Pietersberg te bedwingen. Ik had me
zo'n Camelback aangeschaft (rugzakje met waterreservoir en slangetje om uit te
drinken) en kon die dan ineens uittesten.
Trouwens, over die Camelback: volgens mij is het etymologisch en
zoölogisch correcter om te spreken van
een Dromedarisback, aangezien er maar één bult op je rug zit. Bovendien heeft het een slurf. Enfin, drinken lukte, alleen werden we met
z'n allen een beetje misselijk van het klotsen van het water in mijn bult...
http://instagram.com/p/gP3CQYmwP6/
http://instagram.com/p/gP3BjmGwP5/
http://instagram.com/p/gP3CQYmwP6/
http://instagram.com/p/gP3BjmGwP5/
Ondertussen bleek het parcours van de Houffatrail nogal
wispelturig te zijn. We hadden ons
oorspronkelijk ingeschreven voor een pittige 13 km, wat ons ruim voldoende
leek. Na een aantal weken meldde de
website dat het 14 km zouden worden.
Uiteindelijk waren het er 15,4.
Psychologisch toch wel even zwaar, vooral omdat dat volgens mij erg
dicht bij 10 mijl begon te komen. Tien
mijl, maar dan in de Ardennen... En
opeens kreeg ik ook in de gaten dat er - zelfs in de winter - een watercrossing
aan te pas zou komen. Niet aan het
einde, zoals bij onze vorige trail, maar na 9 km. "Kniehoog, stromend water", aldus
de website. "Koud" zeiden ze
er niet bij, maar ik had wel een donkerbruin vermoeden...
De laatste week voor de wedstrijd zou naar goede gewoonte
een rustige voorbereiding worden, met enkele kortere duurloopjes en een kleine
intervaltraining, maar daar kwam niks van terecht. Druk schema met vergaderingen, etentjes,
sociaal engagement en het grote Sinterklaasfeest. Plus de laatste drie dagen barstende
hoofdpijn, waardoor ik de zaterdag voor een groot deel op de zetel heb doorgebracht. Niet erg opbeurend als je weet dat je 's
anderendaags al je krachten zal kunnen gebruiken. Plus Sara moest door omstandigheden laten
afweten. Spijtig, zeker na zo'n
voorbereiding...
Dus met z'n vieren zondagmorgen op weg naar Houffalize. Ik
met kleine oogjes en een beetje schrik voor wat komen zou. Sandwichen met confituur en bananen zouden me
wel op de been houden. Energiedrankje in
de rugzak, "gelleke" in de front pocket. Pakje zakdoeken in mijn broek, hoewel ik
vermoed dat de meeste trailrunners dat behoorlijk belachelijk zouden
vinden. Neus snuiten gebeurt met één
vinger tegen de neusvleugel en een krachtige snuitbeweging naar de kant waar de
minste kans op slachtoffers is. Hoewel
ik een hevig tegenstander was van dit gebruik, moet ik toegeven dat ik mij die
techniek ook meester heb gemaakt, tijdens de beklimming (per fiets) van de Mont
Ventoux, toen ik de optimale capaciteit van mijn luchtwegen nodig had en ik
echt niet anders kon. En, eerlijk is
eerlijk, het werkt, plus het is milieuvriendelijk, want inderdaad geen
zakdoeken nodig. Maar niet erg ladylike,
vandaar toch maar dat pakje kleenex in de zijzak... Hoewel, mijn weerspiegeling
in een venster leek in de verste verte niet op een lady. Bult op mijn rug, bandana op mijn hoofd, sportkleren
in alle kleuren van de regenboog...
Aankomst en vertrek waren in en rond hotel "Ol Fosse
d'Outh". Na een kwartiertje warmlopen gingen we ons opstellen aan de
start. Toch maar een beetje naar voren
opgeschoven, je weet nooit. Na een 500 m ging het al flink bergop. En bergop en bergop en bergop... Eerst een stukje verhard, nadien werd de
ondergrond flink zompig. Het lopen was
zwaar. Hier en daar bleef mijn schoen
bijna vastzitten in de modder. Mijn
voeten schoven ook van links naar rechts, hoofdzaak was rechtblijven, aan mijn
tempo dacht ik al helemaal niet. Dan
volgde een lange afdaling, helaas ook weer uitkijken om niet uit te schuiven en
te vallen, dus deze keer was er minder sprake van snelheid maken. En zo ging het een hele tijd bergop en
bergaf. Bergop ging erg zwaar, en dat
was ik niet gewoon. Meestal loop ik
graag bergop en kan ik makkelijk mijn eigen tempo bepalen en houden. Maar deze keer voelden mijn benen vooral slap
aan en had ik het idee dat het allemaal nogal sukkelachtig was. Ik stak nog wel mensen voorbij bij de afdaling,
maar die haalden mij bij het stijgen weer in.
Het landschap zal best wel heel mooi geweest zijn, maar ik heb toch
vooral de grond net voor mijn voeten gezien.
Nu, door je zo te concentreren gingen de eerste kilometers
wel snel voorbij, en zelfs de watercrossing was er voor ik er erg in had. Hoewel ik er op voorhand serieus tegenop had
gezien, heb ik geen seconde nagedacht en ben recht de Ourthe in gerend. Gelukkig hadden de galanteriken van de organisatie een
touw gespannen van oever naar oever, en dat was geen overbodige luxe. De stroming was behoorlijk sterk en de bodem
glibberig. Het scheelde maar een haar of
ik was onderuit gegaan. Mijn gegil ging
volgens mij door merg en been. Achteraf hoorde ik van Frank dat hij
verschillende mensen kopje onder heeft zien gaan. Ik heb mij ook wijselijk vastgeklampt, anders
waren ze mij een paar kilometer verder stroomafwaarts kunnen komen zoeken. En ik
heb ook kunnen vaststellen dat "kniehoog" totaal geen meetkundige
waarde heeft. Waarschijnlijk een vent
van twee meter die beslist heeft dat het water kniehoog kwam. Mijn billen waren net niet nat... Uit het
water klimmen en dan weer looppas omhoog.
Mijn schoenen vol water natuurlijk, en mijn benen verdoofd (van de kou,
waarschijnlijk, al voelde ik dus niks).
De eerste kilometer na het water was echt zwaar.
Toen het water stilaan uit mijn schoenen was gelopen en ik weer min of meer warm was, kwam ik aan de bevoorrading. Er stond vanalles te dampen en het zag er wel aanlokkelijk uit maar ik was bang dat ik onder een dekentje zou kruipen en er niet meer onderuit zou komen. Dus maar verder en een vies gelleke naar binnen gespeeld, enfin, toch half, want ik kreeg met geen mogelijkheid meer dan een half zakje binnen. Het was iets met appel en ik had de indruk dat er brokjes in zaten :-(.
Toen het water stilaan uit mijn schoenen was gelopen en ik weer min of meer warm was, kwam ik aan de bevoorrading. Er stond vanalles te dampen en het zag er wel aanlokkelijk uit maar ik was bang dat ik onder een dekentje zou kruipen en er niet meer onderuit zou komen. Dus maar verder en een vies gelleke naar binnen gespeeld, enfin, toch half, want ik kreeg met geen mogelijkheid meer dan een half zakje binnen. Het was iets met appel en ik had de indruk dat er brokjes in zaten :-(.
Nog een paar keer aan mijn drankje gelurkt om de laatste
kilometers aan te vatten. Toch moeilijk
als je niet weet wat er je nog te wachten staat. De vorige keer, in La Roche, hadden we het
parcours op voorhand verkend, en dat scheelt. Nu werd het parcours erg vermoeiend,
stijgen en dalen wisselden elkaar snel af, en op den duur staken de Zwarte
Gedachten de kop op: ik was eigenlijk best wel ellendig geweest, gisteren...
ziek, eigenlijk... en moe... oververmoeid, waarschijnlijk... en
hoofdpijn... en toen die hoofdpijn weg was nog een glas wijn gedronken... wijn
voor de wedstrijd, tssss... fataal... Uiteindelijk
zag ik een dorp liggen in een kom. Ik hoopte maar dat het Houffalize was. Ja, inderdaad, "Houffalize" las ik
op een plaat. Lag dat hotel beneden of boven?
Nee toch, opnieuw omhoog! Het
laatste stuk was echt glibberen en glijden, en ik heb (domdomdom) nog plaats
gemaakt om iemand voor te laten - ik dacht iemand van de 25 km, maar het bleek
een dame van de 15 km te zijn. Verdikke,
die ging met mijn plaats lopen.
Ik heb onderweg geen moment naar mijn tijd gekeken, en had
dus ook geen idee hoe ik het ervan af had gebracht. Net voor de finish kwam Herman mij al
tegemoet lopen, hij was een dikke 10 minuten eerder aangekomen, net na
Frank. Eventjes na mij kwam Patricia
binnen. We waren allemaal modderig en
vies, en wilden zo snel mogelijk douchen.
Helaas stond er een lange file aan de douches. Dan maar met de Franse slag opgefrist en
omgekleed. Herman toverde nog een
"Radler" uit zijn hoge hoed - dé remedie tegen spierpijn. Deed deugd.
Honger had ik helemaal niet.
Eerder misselijk.
Iedereen had zich volledig gegeven. Het was stil in de auto op de terugrit. En toen ik met mijn zweterig haar en
rouwrandjes en al op weg naar huis was dacht ik: toch vetzakjes, die Fransen...
http://www.chronorace.be/web2/Classements/Classement.aspx?eventId=243017839542274&mode=large&IdClassement=10008
