Net voor de “10 miles” van Antwerpen had onze coach Herman het
over een trail. In La Roche zou er half augustus een trail run plaatsvinden, met
voor de eerste keer ook een kortere afstand (13 km). Het zou gaan om een
heuvelachtig en off-road parcours. Ik
moet zeggen dat ik wel al over trail running had gelezen in “Runners World”
(hoe bezeten kan een mens worden?) en
het leek mij wel wat. De plaatsen waren
beperkt, ik heb me dan ook niet bedacht en me onmiddellijk ingeschreven. Maar wat heb ik het me beklaagd na de 10
miles. Ik dacht dat ik graag bergop liep, maar na die tunnels sloeg de twijfel
toch wel erg zwaar toe.
Maar weldra was daar het trainingsschema. Sara was mijn
compagnon voor de 13 km. Herman ging
voor de 25 km, Roger voor de 50 (maar hij heeft – begrijpelijkerwijs – apart
getraind). Een schema met de gekende intervals
en duurlopen, maar nu ook met heuveltrainingen op de mijnterril van Waterschei.
Schitterende trainingen waren dat.
Vertrek in Opglabbeek bij Sara voor de deur. Vier kilometer tot aan de terril en dan
heuvel op en heuvel af (te herhalen naar believen) en weer 4 kilometer terug. De eerste keer was moordend, de tweede keer
ging al veel beter. Het waren vooral gezellige uitstapjes, daar in die
ongerepte natuur. Herman zag altijd wel
ergens een reetje (ree-tje) of een speciale vogelsoort. Het uitzicht was bij helder weer ook
verbluffend. Sara en ik waren blij even uit de routine te zijn en genoten volop
van de (voor mij) onbekende maar snel beminde omgeving. Het was er vaak warm, daar op die terril, en
zo kon ik oefenen in drinken vanuit de gordel.
Ondertussen vertelde Herman voluit over zijn ervaringen in
La Roche. Over de Ourthe die zou moeten
worden overgestoken, over de mur van Maboge…
Tijd dus om ook de juiste “gear” aan te schaffen. Tijdens onze familievakantie in Oostenrijk
werden er trailschoenen gekocht en uitgetest.
Ondertussen begonnen Sara en ik toch vagelijk ongerust te
worden over hetgeen we dan wel moesten verwachten in La Roche. Op een training op de terril haalden we zo’n
150 hoogtemeters, op de wedstrijd stonden er ons 600 te wachten… We zijn ook
een keer gaan trainen in Kanne, op de Sint Pietersberg, maar ook daar haalden
we bijlange de hoogtemeters niet die ons te wachten stonden. Daarom hebben we à
la minute nog besloten om de heuveltraining van de laatste week op het parcours
zelf te doen. Sara vond het vals spelen,
ik vond het vooral erg professioneel ;-).
Herman was onze gids. En dat we
ongerust waren, was terecht, zo bleek…
Ik was ook ongerust omdat ik soms al moe werd door thuis de
trap te nemen. De laatste week heb ik het dan ook maar erg (érg) rustig
gehouden en eerlijk gezegd weinig of niets gelopen. Wel heb ik geprobeerd om koolhydraten te
stapelen. Ik weet niet of het nuttig is
geweest, ik weet wel dat het moeilijk was.
Vooral die eerste dagen zonder koolhydraten hebben mijn fantasie op de
proef gesteld. Geen brood, geen pasta,
geen rijst, geen muesli, zelfs geen couscous… Wat eet een mens op den duur?
Yoghurt met een beetje fruit, vlees met een beetje groenten, omelet omelet
omelet… Blij dat ik de laatste dagen weer kon compenseren… Sara pikte in de laatste week ook nog eens
een flinke verkoudheid/bronchitis op.
Dat is natuurlijk nooit welkom, maar dit was echt wel een geval van
slechte timing.
En opeens was het dus 17 augustus. Wekker om 06u30. Beetje zenuwachtig mijn spullen bij elkaar
graaien. De avond tevoren was ik nog om
20u40 in paniek naar de Colruyt gereden voor bananen en sandwichen. Godzijdank was die winkel open tot 21u. Ik
durf er niet aan te denken dat ik voor een gesloten deur had gestaan. Ik heb mijzelf namelijk wijsgemaakt dat ik alleen
kan lopen op sandwichen met confituur en een banaan. Dan Herman oppikken en
naar Sara. Vanuit Opglabbeek voor de
tweede keer richting La Roche. Ik heb af
en toe toch medelijden gehad met Herman.
Wat heeft hij tijdens de trainingen en autoritten niet moeten
aanhoren? Twee vrouwen met dezelfde
interesses, die aan één stuk door zitten te kwetteren over hun mannen, hun job,
hun kinderen. Over familiefeestjes,
handwerk, recepten. Je kunt het zo gek
niet bedenken.
Enfin, parkeren in La Roche, wedstrijd T-shirts ophalen
(waarom hadden we in godsnaam mouwloze shirts besteld? Het waren duidelijk mannenmodellen, met veel
armruimte en beha’s die kwamen piepen). Maar
kom, met onze zwarte shorts zaten we qua colour-matching verder wel goed…
Om 10u00 vertrok Herman voor zijn 25 kilometer, een half uur
later waren wij aan de beurt. We
vertrokken voorzichtigheidshalve achteraan in het pak. Ik was zooo dankbaar dat
we de week tevoren al hadden mogen ervaren hoe érg sommige stukken waren. En zooo blij dat we een terril bij ons in de
buurt hadden, waar we naar hartenlust hadden kunnen trainen. Want al bij de eerste steile helling bleken
veel lopers moeilijkheden te hebben. En de tip van Herman was: als je kunt
blijven lopen, al is het maar traag, haal je sowieso de stappende medemens in. Zo gezegd, zo gedaan. De eerste helling vrij vlot opgelopen (enfin,
op het moment zelf vond ik van niet, maar dat vergeet je dus). En dan wist ik dat het een hele tijd bergaf
ging (af en toe wel bergop, dat was ik inderdaad ook weer vergeten). Dus alle remmen los en keihard naar
beneden. Op sommige stukken 16 km per
uur, volgens mijn horloge. Ik haalde
mannen in, godbetert! Voor het tweede steile stuk was ik weer helemaal
gerecupereerd en wou ik weer in looppas omhoog.
Alleen ging dat niet. Het pad was
heel smal en iedereen stapte. Maar ook
tijdens het stappen bleek ik anderen in te halen. Nee, eerlijk gezegd waren het de anderen die
stopten om op adem te komen. Ik was evenzeer buiten adem, daar niet van. En toen weer een stukje bergaf, tot aan de
bevoorrading. De vrouw die net voor mij had
gelopen, was rustig een drankje aan het uitkiezen, en ik zag mijn kans
schoon. Hop, een energiedrankje binnen
en een paar gummibeertjes. Haha! Alleen bleven die beertjes een beetje te lang
aanwezig. Ik moest namelijk dringend de “mur
de Maboge” op en al gauw had ik geen speeksel meer. Bij de training was die “mur” lang, nu nog
langer en vooral hoger, ik zweer het.
Van lopen geen sprake meer, de benen lieten verstek, de ademhaling idem
dito. Maar iedereen zat in hetzelfde
schuitje. Bijna boven probeerde ik er
weer een redelijke looppas in te krijgen, maar dat lukte pas na enkele
pogingen. En zelfs toen het plat werd,
heb ik mezelf moeten aanporren. Ik
besefte plots dat ik wel erg traag liep en dat het best wel sneller kon. Maar toen was daar de lange en zalige
afdaling. Het ging super en opnieuw
haalde ik verschillende lopers in (de mannen zijn mij vooral bijgebleven
;-)). Een paar mannen liepen in mijn zog
tot aan de laatste – heel steile – afdaling.
Dit was pas echt off-road. “A
place where no man has gone before”, zo leek het wel. Daar had ik precies toch weinig ervaring mee. Voorzichtig afdalen, armen, benen, bomen
gebruiken. Tot ik in de Ourthe stond
(koud!) en dan recht vooruit proberen te plonzen, maar snelheid kon je daar
niet maken. De laatste honderden meters
waren erg luidruchtig (sopsopsopsopsop) maar welkom. Ik rende onder de boog door en hoorde dat ik
de 10de vrouw was (achteraf bleek 9de). Leuk.
Maar toen ik hoorde dat de winnares van “vrouwen 40” enkele minuten na
mij arriveerde, wou ik voor de eerste keer in mijn leven dat ik twee jaar ouder
was…
Sara: high five! En proficiat nog eens aan Herman en Roger.
Ik weet nu een klein beetje hoe zwaar het voor jullie geweest moet zijn. Ik vond het vooral een hele fijne
ervaring. Ik ben verkocht.
Herman had weer een prachtig en efficiënt schema opgesteld. Sara blijkt een super loopmaatje te zijn. Ze is even impulsief als ik – nee, nog erger,
denk ik. Zo hebben we serieuze plannen
om ons voor te bereiden voor een triatlon – het oud zot, zeker, of de
midlifecrisis… maar wel plezant, zo ouder worden…
http://www.chronorace.be/web2/Classements/Classement.aspx?eventId=243189638234113&mode=large&IdClassement=9642
http://www.chronorace.be/web2/Classements/Classement.aspx?eventId=243189638234113&mode=large&IdClassement=9642
Geen opmerkingen:
Een reactie posten